روزی چنان به یاد، زمین و زمان نداشت
جوری ستاره کرد که خود در گمان نداشت
دانی دراز بود چرا روز قتل شاه؟
زیرا که قوّت حرکت، آسمان نداشت
گشتند یاوران، همه مقتول و یاوری
کش آورد سمند و بگیرد عنان نداشت
فریاد از آن زمان! که گرفتند گِرد وی
راه برون شتافتن از آن میان نداشت
جسمش هزار پاره و بر جسم خویشتن
دل‌سوز جز جراحت تیر و سنان نداشت
افتاد بر زمین و ز بس زخم بر تنش
چندان که بر زمین بنشیند، توان نداشت
می‌رفت خون ز حلقش و با حق جز این سخن
کز جُرم شیعیان بگذر، بر زبان نداشت
گفتم که از جسارت قاتل کنم حدیث
لیکن «سروش»! ناطقه، یارای آن نداشت
بیرون شهر بار گشودند قافله
نه غیر ندبه کار و نه جز نوحه، مشغله
افراشتند خیمهی اهل حرم، نخست
زآن پس سرای پردهی سالار قافله
چون پیش چشمشان، سر شه بر سنان گذشت
در حیرتم که بر سر زینب، چسان گذشت
تا بوسدش گلو، نرسیدش به نیزه، دست
آوخ که نیزه نیز بر او سرگران گذشت!
بر کشتگان ز غرفهی جنّت، نظاره کن
اوّل، نظر بدین بدن پارهپاره کن
با اینکه زخم پیکر او را شماره نیست
باز آی و زخم پیکر او را شماره کن
مقتل شهزاده عبدالله را
بشْنو و برکش به گردون، آه را
کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح
در ره سلطان دین، آخرذبیح
روزی چنان به یاد، زمین و زمان نداشت
جوری ستاره کرد که خود در گمان نداشت
دانی دراز بود چرا روز قتل شاه؟
زیرا که قوّت حرکت، آسمان نداشت
گشتند یاوران، همه مقتول و یاوری
کش آورد سمند و بگیرد عنان نداشت
فریاد از آن زمان! که گرفتند گِرد وی
راه برون شتافتن از آن میان نداشت
جسمش هزار پاره و بر جسم خویشتن
دل‌سوز جز جراحت تیر و سنان نداشت
افتاد بر زمین و ز بس زخم بر تنش
چندان که بر زمین بنشیند، توان نداشت
می‌رفت خون ز حلقش و با حق جز این سخن
کز جُرم شیعیان بگذر، بر زبان نداشت
گفتم که از جسارت قاتل کنم حدیث
لیکن «سروش»! ناطقه، یارای آن نداشت
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
