امان ز لحظۀ آخر که دست و پا می‌زد
عموی بی‌کس خود را فقط صدا می‌زد
امان ز تشنگی و پا کشیدنش بر خاک
که مهر داغ دلش را به کربلا می‌زد
نفس کشیدن این گل چقدر سنگین بود
و نعل اسب به رویش چه بوسه‌ها می‌زد
عجیب نیست که قدش چو قد آقا شد
ز بس که بر بدنش خصم نیزه جا می‌زد
هر آنکه بود در آنجا تن یتیمش را
به روی خاک زمین یا کشید یا می‌زد
به زیر سم ستوران کمی ز آهش ماند
به راه آمدن مادرش نگاهش ماند
از دل شب زدۀ مکه سحر می‌آید
عاقبت عمر شب شهر به سر می‌آید
بال جبریل روی خاک زمین فرش شده
دارد از عرش خداوند خبر می‌آید
سینه‌ام چون تلاطم دریا
چشم من چشمۀ غم دنیا
داده‌ام این دل اسیرم را
دست بال و پر کبوترها
لشکر کوفه به میدان دو برادر می‌دید
کربلا بار دگر عرصۀ محشر می‌دید
وقت تکبیر شد و گفت که ماشاءالله
پسر فاطمه رزم دو دلاور می‌دید
در دل زخمی خود درد نهانی دارم
دیده‌ام خون شده و اشک فشانی دارم
در همین شهر خودم فاتحه‌ام را خواندم
بی کسم، در دل شب فاتحه خوانی دارم
امان ز لحظۀ آخر که دست و پا می‌زد
عموی بی‌کس خود را فقط صدا می‌زد
امان ز تشنگی و پا کشیدنش بر خاک
که مهر داغ دلش را به کربلا می‌زد
نفس کشیدن این گل چقدر سنگین بود
و نعل اسب به رویش چه بوسه‌ها می‌زد
عجیب نیست که قدش چو قد آقا شد
ز بس که بر بدنش خصم نیزه جا می‌زد
هر آنکه بود در آنجا تن یتیمش را
به روی خاک زمین یا کشید یا می‌زد
به زیر سم ستوران کمی ز آهش ماند
به راه آمدن مادرش نگاهش ماند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
