نمی‌شناخت سر از پا برای دیدنشان

چه قدر ذکر و دعا خواند تا رسیدنشان

دو تا زره به تن کوچک دو آهو کرد

و چشم برد به دل بردن و چمیدنشان

به شاد کردن قلب حسین می‌ارزید

بهای این همۀ تا ابد ندیدنشان

به دست خویش درختی ز میوه‌هاش گذشت

و باد سر زده آمد برای چیدنشان

و حسّ مادری‌اش بود اینکه دقت کرد

به طرز پا شدن و رفتن و دویدنشان

به روی خویش نیاورد اشک را، اما

خمید مادر غمدیده با خمیدنشان

به زیر سم ستوران و زیر پنجۀ تیغ

نگاه کرد دوباره به قد کشیدنشان

حسین بود کنارش، نخواست گریه کند

به دل بریدنشان و به سر بریدنشان

در آسمان دل مادری که زینب بود

هنوز مشت پری مانده از پریدنشان