باز چشمان دو عالم شده گریان حسین

سینۀ ارض و سما گشته پریشان حسین

باز بر گوش فلک روضۀ او می‌‌خوانند

آتشی هست به دل از غم سوزان حسین

منم که عالم هستی گدای کوی من است

منم که کعبه دمادم به طوف روی من است

منم که کوثر و زمزم نمی ز جوی من است

منم که باغ جنان مست عطر و بوی من است

دلی که نیست حسینیۀ غمت، دل نیست

بدون حب تو ایمان خلق کامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عمر

به غیر بیرق تو بیرقی حمایل نیست

نفس نمانده که از تو بپرسم از سر و رویت

لبی نمانده برایت بپرسی از سر و رویم

بیا بگو که چرا خون نشسته بر سر مویت

بگو که با تو بگویم ز ‌آتش سر مویم