(1)

حنجره­‌های زخمی

آوازهای شکسته

لب‌های تشنه در نیزه باران آفتاب

شطی از عطش

فوّارۀ  سرخ

آسمانی از کبوتر در پرواز

(2)

اسب‌های بی‌­سوار

سوارانی بی‌­سر

سم ضربه­‌های متوالی، یال‌های خونین، زین‌­های خالی.

قرآن‌های ناطق

افتاده بر خاک

خاموش.

(3)

بانویی سبزپوش

ضریحی مقدّس

گل‌ها را می­‌جوید و می­‌بوید

دستانی بی انگشت، انگشتانی بی انگشتر

علقمه­‌ای از اشک، می­‌جوشد.

(4)

کاروانی از داغ، ناقه­‌های از آتش، محمل‌­هایی در آستان انفجار

و اسیران اندوه ـ در کوچه‌­های غریب کوفه

و بلاغت خطبه‌­های آتشین

کز لبان بانویی سبزپوش

می­‌تراود،

آتش­فشانی دهان می­‌گشاید.

ای دل

چهارده قرن اندوهت باد!

اگر لحظه‌­ای از مظلومیت این کاروان

باز بمانی.