مردی که جبریل امین در محضرش بود

دریای علمش هدیۀ پیغمبرش بود

نام شریفش اسم نهری در بهشت است

خلد برین هم جلوه‌ای از مظهرش بود

فقه و کلام و منطق و عرفان و حکمت

این چشمه‌ها جاری ز چشم کوثرش بود

وقتی که در میدان دین آماده می‌شد

تازه زمان رزم و فتح خیبرش بود

هر احتجاجش چشم ها را خیره می‌کرد

تیغ کلامش ذوالفقار دیگرش بود

حتّی به همراه هزاران طالب علم

نعمان ثابت پای درس منبرش بود

هارون مکّی‌ها کجا بودند آن روز

روزی که دست شعله سدّ معبرش بود

فرزند ابراهیم را آتش نسوزاند

این معجزه از معجزات محشرش بود

یاد مدینه بود و عکس آتش و دود

دائم میان قاب چشمان ترش بود

پای پیاده، پشت مرکب، آه افتاد

آثار افتادن به روی پیکرش بود

شکرخدا چشمی به ناموسش نیفتاد

شکرخدا که بین حجره، همسرش بود

مویی نشد کم از سر اهل و عیالش

هر چند که بغضی درون حنجرش بود

در آن شلوغی روضه می‌خواند، اشک می‌ریخت

اشکش برای عمّه‌های مضطرش بود

او بیشتر یاد رقیّه بود آن جا

این روضه‌ها هم حرف‌های آخرش بود:

از کاروان جا مانده بود و اندکی بعد

 با تازیانه زجر، بالای سرش بود

یک دست خود را حائل سیلی نمود و

یک دست دیگر هم به روی معجرش بود

آتش، هجوم ناگهانی، درد پهلو

این‌ها همه ارثیه‌های مادرش بود