از طشت‌های زرنشان می‌­آیم امشب، از پای لب‌های کبود خیزرانی

تصمیم دارم دردهایم را بگویم، تا پای جانم با زبان بی‌زبانی

پروانه‌­ای روییده روی پلک‌هایم، تا آسمان نینوا پر می­‌گشایم

تصویرهای مبهمی یادم می‌آید، از روزهای تا قیامت جاودانی

آشفته دارم می‌دوم تا پای گودال، دیگر نمی­‌گویم زبانم بعد ازاین لال

حس می‌کنم حال غریب خواهری که، آرام برمی‌گشت اما قد کمانی

همسایۀ شوریدۀ نیزارهایم، مانند بادی در دل صحرا رهایم

بادی که روی گردن سرنیزه‌­ها دید، هفتاد و دو سر با مدال قهرمانی

پیچانده‌­ام در خیمه‌­ها پیراهنم را، سوزانده‌­ام پروانه‌­های دامنم را

تا آتش از انگشت­‌هایم شعله گیرد، مانند سوز شعرهایم ناگهانی

از خشکسالی بی‌پایان لب‌ها، پر می­‌کشم تا چشم بی­‌خوابی که شب‌ها

با دانه‌های اشک گردنبند می‌بافت، بر گونه‌­های تا همیشه زعفرانی

از نیمۀ سوزان تابستان می‌آیم، از جاده‌های بی‌قرار و مه­ گرفته

از سنگ­‌های داغ و پاهای برهنه، از خارها و آن همه نامهربانی

بیزارم از لحن در و دیوارهاشان، از شور عاشق گونۀ گیتارهاشان

از شعرهای حک‌شده با خطّ کوفی، از نامه‌های دعوت و از میهمانی

تصمیم دارم ردّ خون­‌ها را بگیرم، راهی شوم تا پشت درهای شکسته

تصمیم دارم شعرهایم را بکارم، در خاک­‌های بی چراغ و بی‌نشانی