آن چشم­‌ها که شرم در آن ناگزیر بود

تصویری از حماسه درونِ حریر بود

در نینوا، درخششِ آن چهر پُر فروغ

چون رویش ستاره، کنارِ کویر بود

وان پرتو ملایم و مهتابیِ وقار

در چهره‌­اش چو هاله ماه مُنیر بود

تاریخ شاهد است که آن شهسوار عشق

آزاده‌­ای به عشقِ برادر اسیر بود

با مشک، تشنه‌­کام برون آمد از فرات

سیراب شد و لیک ز بارانِ تیر بود

انصاف را که خصم زبون در مصافِ او

حتی برای دشمنیِ وی حقیر بود

می‌تاخت او به دشمن و من بر لبم شکُفت

اندیشه‌­ای که پیش­ترم در ضمیر بود:

آغازِ سرفرازیِ گودالِ کربلا

در ژرفنا و گودیِ روز غدیر بود

خون وفا به تیغ جفا ریخت بر زمین

وان تشنگی که ماند به جا، بی­‌نظیر بود

با این زبان چگونه تو را می‌توان سرود

بی‌بال کی توان که به معراج پر گشود