آه، یاران روزگارم شام شد

نوبت شرح ورود شام شد

شام شهر محنت و رنج و بلا

شام، یعنی سخت‌تر از کربلا

اولین روز از مه صفرُ

سر آقای ما به شام آمد

عید دشمن به جای نقل و نبات

سنگ‌ها روی پشت بام آمد

درسجده‌ها به جای دعا گریه می‌کنم

جای تمام نافله‌ها گریه می‌کنم

گفتی که "کشتۀ عبراتم" حسین جان

زین پس به جای نام شما گریه می‌کنم!

این اشک‌ها حضور تو را داد می‌زند

عطر نگاه تو به خدا داد می‌زند

آهی کشیده‌اید که روضه گرفته است؟

تشریف چشم‌های شما داد می‌زند

نام تو قلم روی اساطیر کشید ایمان تو مرگ را به زنجیر کشید

قرآن مجسمی که آیاتت را در کرب و بلا خدا به تصویر کشید

روزی سه وعده جای غذا غبطه می‌خورم هرشب به حال اهل بکا غبطه می‌خورم من از دعای مادر خود سینه زن شدم بر مادرم به وقت دعا غبطه می‌خورم

ﺑﯿﭽﺎﺭه ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺮﺑﺒﻼ‌ ﺭﺍ ندیده‌ام  ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ندیده‌ام

ﺁﻗﺎ ﺣﺮﯾﻢ ﮐﺮﺑﺒﻼ‌ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺏ ﻫﺎﺳﺖ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺪﻡ ﮐﻪ ﺻﺤﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ندیده‌ام  

این روزها پر از تب مولا کجایی‌ام

اما هنوز کوفه‌ای از بی وفایی‌ام ای زخمی از دورویی من! دوست دارمت در گیرودار تیرگی و روشنایی‌ام  

تا خیمۀ تقرّب تو پر کشیده‌ایم

تو نور محض و ما ز تبار سپیده‌ایم

آقا اگر «مَصارِعُ عُشّاق» کربلاست

در عاشقی به منزل آخر رسیده‌ایم

با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن

من را برای نوکری‌ات انتخاب کن

هر چند بد حساب شدم، بی وفا شدم

اما مرا ز گریه کنانت حساب کن

دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود قلم میان دواتی ز خون شناور بود

به روی خاک، گلی بود از عطش سیراب که هرم گرم نفس‌هاش شعله پرور بود

دگر چه باغ و درختی؟ بهار اگر برود

چه بهره از دل دیوانه؟ یار اگر برود

حجاز، بر قدِ سروِ که تکیه خواهد کرد؟

به سوی دشت طف آن کوهسار اگر برود