از شب میلاد تو این گونه حاصل می‌شود

ماه روز اول ذی‌القعده کامل می‌شود

گوئیا شأن نزولش می‌شود ایران ما

هر چه بر «موسی بن جعفر» سوره نازل می‌شود

سر آن سر که افتد به پای رضا دل آن دل که دارد هوای رضا رضای خدا گر طلب می‌کنی دلا! رو طلب کن رضای رضا

لب اگر خورد به پیمانه بها می‌گیرد

سنگ با دست شما حکم طلا می‌گیرد

شاهد واقعه سلمانی نیشابوراست

هرکسی خواست بداند که کجا می‌گیرد

روز ولادت تو غزل آفریده شد

مفعول و فاعلات و فعل آفریده شد

پلکی زدی و معجزه‌ای را رقم زدی

از برق چشم‌هات زحل آفریده شد

ازشهد غنچۀ لب پر خندۀ شما

در چشمۀ بهشت، عسل آفریده شد

چه خبر هست که در کون و مکان غوغا شد؟

 چه خبر هست که اینگونه جهان شیدا شد؟

 چه خبر هست که پرهای ملائک وا شد؟

 چه خبر هست مگر معجزه‌ای برپا شد؟

امشب به روی مأذنه نقاره می‌زنم

چشمه شدم، برای تو فوّاره می‌زنم

تا صبح، مِی به عشق تو همواره می‌زنم

طرحی برای این دل آواره می‌زنم

از سمت نور، رایحۀ یار آمده

باز در عرش خدا ولوله بر پا شده است

دری از عرش به سمت دل ما وا شده است

ازدحامی است درِ بیتِ امام هفتم

جن و انس و ملک آنجاست، چه غوغا شده است

با اینکه پر شده قلم از واژه‌های تو

طبعم نمی‌کشد چه بگویم برای تو

لکنت گرفته است زبان قصیده‌ام

ماندم چگونه شعر بریزم به پای تو!

جامانده از شتاب تو این پای ناتوان

دستم نمی‌رسد به غبار عبای تو

قطعه قطعه زمین پر از شور است

نغمه‌ها در ردیف ماهور است

دل مهدی فاطمه شاد و

آسمان صحن بارش نور است

باز روشن شده است چشم فلک

چشم بیمار قلب، شب کور است

اول تو را، خدای کریمان ! تو را سپاس

آخر تو را رحیمِ رحیمان تو را سپاس

اینک زبان بنده نوازی گشوده‌ای

کَلِّمنی ای خدای کلیمان تو را سپاس

شب بود و شور بود و سلام فرشته‌ها

از عرش تا به فرش، قیام فرشته‌ها

باران شوق بود و امام فرشته‌ها

شب بود و گرم سجده تمام فرشته‌ها

امشب که خدا با تو نمایان شده آقا

انگار دلم تازه مسلمان شده آقا

از یاد برد نام  بهشت ابدی را

هرکس که دلش اهل خراسان شده آقا