دومین هفته فرهنگی آستان مقدس امام حسین(علیه السلام) با همکاری آستان مقدس حضرت عباس(ع) و امامین کاظمین(ع) در اسلام آباد پاکستان در حال برگزاری است.
هر جا که در پاکستان نشانی از حضرت عباس(ع) باشد، حضور پر شوری را خواهی یافت. این امر آن زمان بیشتر توجه جلب توجه می‌نماید که بعنوان یک خارجی شاهد این منظره باشی!
«امجد عباس» منظور فارغ التحصیل کار‌شناسی ارشد ادبیات عرب و همچنین کار‌شناسی ارشد علوم دینی است.
وی درباره علت عشق فراوان مردم پاکستان به حضرت عباس(ع) گفت: دو عامل اساسی در عشق مردم پاکستان به حضرت عباس بن علی(ع) نقش دارند.
عامل اول، عامل احساسی و عاطفی است چرا که حضرت قمر بنی هاشم(ع) در عرصه نبرد با دشمن، از هیچ تلاش و مجاهدتی در رکاب برادر بزرگوارش امام حسین(ع) فروگذار ننمود و در کارزار جنگ، همواره کفیل و یار خواهر بزرگوارش حضرت زینب(س) و خانواده و اهل بیت(ع) خویش بود.
وی می‌گوید: این امر موجب گردیده که در هر مراسم روضه خوانی نام عباس(ع) برده شود و اگر در مراسمی نامی از علمدار کربلا به میان نیاید، از نظر مردم آن مراسم ناقص بوده است.
این فعال پاکستانی اظهار کرد: جایگاه ویژه حضرت عباس(ع) برآمده از اهمیت فوق العاده زیاد نهضت عاشورا در بین مردم پاکستان است. نهضتی که امام حسین(ع) برای برافراشتن کلمه حق بپا داشتند و حضرت عباس(ع) یکی از ستون‌های اصلی و اساسی آن بود.
وی به نقش باب الحوائج و قاضی الحاجات بودن حضرت عباس(ع) و اعتقاد مردم پاکستان به این امر اشاره نمود و گفت: مردم پاکستان شیفته شجاعت بی‌نظیر حضرت عباس(ع) هستند و در حرف‌های مردم کوچه و بازار می‌شنوی که شجاعت ایشان را بی‌بدیل توصیف می‌کنند.
امجد عباس عامل دوم را عامل فکری و عقیدتی عنوان نمود و گفت: روایات بسیاری در عظمت و جایگاه این شخصیت بی‌نظیر از اهل بیت(ع) وارد شده و امام علی(ع) در جایی می‌فرمایند: همانا فرزندم عباس در کودکى علم آموخت و به سان نوزاد کبوتر، که از مادرش آب و غذا مىگیرد، از من معارف فرا گرفت.
وی به اذن امام حسین(ع) به حضرت عباس(ع) برای ورود به عرصه نبرد اشاره می‌کند و می‌گوید: آنگاه که حضرت عباس(ع) به شهادت رسید امام حسین(ع) فرمودند: اکنون کمرم شکست و دشمن مرا ملامت نمود.
این فرمایش حضرت سیدالشهدا(ع) بیانگر جایگاه بسیار مهم و بالای حضرت عباس(ع) در نزد ایشان می‌باشد.
در زیارتنامه ایشان همچنین می‌خوانیم: (السلام علیک أیّ‌ها العبدُ الصالحُ المطیعُ لله ولرسوله ولأمیر المؤمنین والحسن والحسین).
امجد عباس منظور در پایان با طرح پرسشی به صحبت‌های خود پایان می‌دهد و می‌گوید: چگونه می‌توان انتظار داشت جامعه‌ای دوستدار اهل بیت(ع)، این همه دلائل مبرهن در خصوص شخصیتی چون عباس(ع) داشته باشد و دوستدار او نباشد؟!
