تو را آورده‌ام اینجا که مهمان خودم باشی

شب آخر روی زلف پریشان خودم باشی

من از تاریکی شب‌های این ویرانه می‌ترسم

تو را آورده‌ام خورشید تابان خودم باشی

زرد و کبود و سرخ شد امّا هنوز هم

دارد عزای دیدن بابا هنوز هم

تا تاول دوباره‌ای از راه می‌رسد

با گریه آه می‌کشد آن را هنوز هم

این چه شوری است که در ماتم آن دُرّ و گُهر

می‌دهم چاک گریبان و کنم خاک به سر

در عزایش همه از پیر و جوان، انس و ملک

غرق در ماتم و دل‌ها همه شد خون جگر

دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود 

گوشۀ ویرانه جای بلبل زهرا نبود

جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی

هیچ‌‌کس در گوشۀ ویران به یاد ما نبود