یکباره از تعلق دنیا رها شدی

خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلوع کرده یقین دوبار‌ه‌ای

از جنس نور بودی و محو خدا شدی

ما را طبیب حاذق، بیمار می‌‌پسندد

بیمار چشم خود را، تبدار می‌‌پسندد

فرمود با اشاره، بعد از دو استخاره

یک بار مست و یک بار، هوشیار می‌‌پسندد

سلام ما به زهیر و دلاورى‌هایش!

 که بود شاهد عشق حسین و مولایش

هر آنچه خواست که سر پیچد از کمند حسین

 نشد که داشت به دل، جذبه‌ی تولّایش

گفت راوی: چون ز حج فارغ شدیم

با «زهیر قین» هم‌ره آمدیم

ما ز هر منزل که بربستیم رَخت

رَخت افکندی امام نیک‌بخت

در رجز می‌گفت: هستم ابن قین

می‌زنم شمشیر در راه حسین

این حسین، سبط رسول اکرم است

خود خدا را زیب عرش اعظم است

سلام ما به «زُهیر» و دلاوری‌هایش!

که بود شاهد عشق حسین و مولایش

هر آن ‌چه خواست که سر پیچد از کمند حسین

نشد که داشت به دل، جذبۀ تولّایش

سر زد ز شرق معرکه، آن تیغ گرمْ‌سیر

عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر

تیغی چنان فصیح، به تبیین دین حق

تیغی چنان صریح، به تفریق شرّ و خیر

لقمه‌ای نان درون دستانت

خیمه‌ات زیر بارش گرما

غرق فکر معاش و زندگی‌ات

فارغ از فکر خوب و بد حتّی

شده در آسمان شهره، شهادت

فقط خون می‌شود مهر شهادت

زهیرم من که با لطف نگاهت

نصیبی دارم از ظهر شهادت