این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

ای که بر سینه‌ی خود، آتش ماتم داری!

به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری

دخت مولایی و غم نامه‌ی زهراست تو را

نسبت از سلسله‌ی حضرت خاتم داری

در دفتر عشق، حرف منظوم شدم

تا آینه‌دار پنج معصوم شدم

هرکس به ردیف عشق نامی را خواند

من خادم بیت «امّ کلثوم» شدم

داغ است، دل لاله صد چاک دمشق

زآن گل که بُوَد به تربت پاک دمشق

خورشید به سوگ «امّ کلثوم» گریست

تا ماه مدینه خفت در خاک دمشق

آن شب که پدر به خانه، مهمان تو بود

تو جان پدر بودی و او جان تو بود

آن کس که تمام خلق مهمان وی‌اند

آن شب به سر سفرۀ احسان تو بود

رودی است که عشق را به خود می‌خواند

منظومۀ اشک و آه را می‌ماند

در داغ حسین، «امّ کلثوم» علی

خورشید به خون نشسته را می‌ماند

هم دختر مظهر العجائب باشد

هم فاطمه را به رتبه، نائب باشد

در اسم، اگر چه «امّ کلثوم» بُوَد

در رسم به حق، اخت مصائب باشد

تا آخر خط به خاطر مکتب رفت

جانش اگر آمد از جفا بر لب، رفت

در مهر و وفا بر «امّ کلثوم» نگر

دنبال حسین، همره زینب رفت

شأن تو و درک ما، همان سنگ و سبوست

نشناخته‌ایمت آن چنانی که نکوست

در نای تو، نطق مرتضی جاری بود

«از کوزه همان برون تراود که در اوست»

انیس زینب غم‌دیده بوده است

گره از عقدۀ دل می‌گشوده است

سکینه پیش او تعلیم دیده

اگر شعر بلاغت می‌سروده است