اى روشنى مکتب توحیدى ما!

 از سینه ببر ملال نومیدى ما

شد عید ولادت تو اى ساقى عشق!

 با دست بریده‌ات بده عیدى ما

یا رب! به دلم گرمى احساس ببخش

 بر نیّت من، عطر گل یاس ببخش

میلاد سعید ساقى تشنه‌لب است

 ما را به لب تشنه‌ی عبّاس ببخش

تا بوسه به رخسار پسر داد على

 از عشق و وفاى او خبر داد على

دانست جدا شود دو دستش زین رو

 بوسید و ز بوسه بال و پر داد على

عبّاس که سینه‌اى چو دریایش بود

 امروز به دامان على جایش بود

آن طفل که مرد عرصه‌ی عاشوراست

 مشک و علم و دو دست کالایش بود

اى نخل بلند استقامت! عبّاس!

 سیراب ز چشمه‌ی امامت! عبّاس!

میلاد تو را نوشت تاریخ به خون

 میلاد شهامت و کرامت، عبّاس!

در هم است ابروش یا تیغ دو دم برداشته

بسکه چشمش وا شده ابروش خم برداشته

از عرب چشمان نافذ را به تذهیب مژه

این کمان آرشی را از عجم برداشته

رفت خورشید با قمر برگشت

خنده روی لب پدر برگشت

شهر را جور دیگری می‌دید

هر که آن روز از سفر برگشت

زیبا شده باغ احمدى از گل یاس

 اى ماه نبى! خوش آمدى با گل یاس

آمیخته از حسین و عبّاس و على

عطر دو گل محمّدى با گل یاس

از افق تابید ماه مرحمت

 بر همه شد باز باب مغفرت

آمده دریای بخشایش به جوش

 تا در این دریا بشویندت، بکوش

سلام ای زادۀ حیدر، سلام ای ماه دل آرا

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

دمِ میخانه بنشستم، اگرچه غافل و پستم

ولی من نوکرت هستم، نگاهی کن بر این شیدا