سجده‌های فاطمه شب زنده دارم می‌کند

مِهر او زیباتر از فصل بهارم می‌کند

هرچه دارم از دعای مادرم دارم که او

با دعایش لطف زهرا را نثارم می‌کند

باران گرفت و زمزم و کوثر به ما رسید

مستی رسید و باده و ساغر به ما رسید

روز الست که گِل عالم درست شد

خاک سرای آل پیمبر به ما رسید

صبح شور آفرین میلادت

لحظه‌ها چون فرشتگان شادند

چار تن بانوی بهشتی هم

گل فشاندند و دل ز کف دادند

احمد به یمن تو شده پر افتخارتر

لحظه به لحظه، واله و چشم انتظارتر

مادر برای دیدن تو بی قرار بود

بابا برای دیدن تو بی قرارتر

گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت

آمد ندا حبیبه داور بخوانمت

دیدم رسول اُمّ أبیهات خوانده است

گفتم کم است دخت پیمبر بخوانمت

دیدم تویی هر آینه، آیینه علی

گفتم عجب به جاست که حیدر بخوانمت

قرّه العین مرتضی زهرا

بهجه القلب مصطفی زهرا

می‌شوم بنده زاد خانۀ او

می‌روم تا به عرش با زهرا

حرف میلاد بانوی تقواست

او که الگوی عشق دوران‌هاست

خادمش نوح و آدم و عیسی

زنده از لطف فاطمه عیساست

نور زهرا شد و منور شد

شب قدر نبی مقدر شد

نه خدیجه به دامنش آورد

بلکه زهرا خدیجه‌آور شد

هیئت به موقع و سر ساعت شروع شد مداح، روضه خواند و حکایت شروع شد

از کوچه گفت و مادر و فرزند خردسال از آن دمی که جرم و جنایت شروع شد

عشق پشت در یک خانه به خاک افتاده اشک شمع و پر پروانه به خاک افتاده

آیۀ محکم تطهیر به خون غلتیده نفس المرأه ریحانه به خاک افتاده

موپریشانی زینب به خدا عمدی نیست گیره و آینه و شانه به خاک افتاده...