وقتی صدای شوم دشمن را در لحظههای جنگ حس میکرد سنگینی بغض نرفتن را بر سینهاش چون سنگ حس میکرد
با آنکه مشتاق شهادت بود ـ در آن زمین پرخطر ـ اما یک گام دوری از برادر را انگار صد فرسنگ حس میکرد
دستمو گرفتی با دستای خالی یادته
بخشیدی من و تو صحنت پر و بالی یادته
مثل یک مرغ مهاجر توی آسمون صبح
پریدم کبوترانه با چه حالی یادته
خون چرا از دوری خاکت نبارم؟ کربلا!
مانده‌ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا؟
گفته‌اند از آسمان‌ها، من ولی از کودکی
در هوای بوی خاکت بی‌قرارم کربلا
شیعیان! دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
از حریم کعبۀ جدش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد، اما صفا دارد حسین
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
