پا بر زمین نکش، جگرم تیر می‌کشد

 ای نور دیده، پلک ترم تیر می‌کشد

 گفتم عصای پیری من می‌شوی، نشد

 یاری رسان مرا، کمرم تیر می‌کشد

سپاه را چقدر سیر کرد آب فرات

چه زود این همه تغییر کرد آب فرات

چه کرد با جگر تشنه‌ها نمی‌دانم

رُباب را که زمین گیر کرد آب فرات

صدای گریه‌اش بند آمده، فکری به حالش کن

اگر دادی به بابایش دهند، دیگر حلالش کن

اگر خود و زره با خود برای او نیاوردی

برو فکری برای پوششی روی جمالش کن

طفلِ نخورده آب، کمی در حرم بخواب

لالا گلم، عزیز دلم، اصغرم بخواب

شرمنده‌ام که شیر ندارم به سینه‌ام

ناخن مکش، تو خاک مکن بر سرم، بخواب

ابر زخمت دوباره بارش کرد

آسمان را دچار لرزش کرد

چشمِ در خون نشسته‌ام، قاسم

زخم‌های تو را شمارش کرد

نیزه خوردی و تمامی تنت پاره شده

صبرکن، تا برسم من، بدنت پاره شده

خاطرت هست کفنت کردم و رفتی میدان؟

تو چه کردی پسر من کفنت پاره شده؟

کبوترانه از این خاک‌ها رها شده‌‌ای

برای درد یتیمانه‌ات دوا شده‌ای

ربوده باد ز رویت نقاب و می ‌بینم

چقدر شکل جوانی مجتبی شده‌ای

می‌رسد از گوشۀ مقتل صدای مادرش

ای زنازاده بیا و دست بردار از سرش

گیسوان مادر ما را پریشان می‌کنی

بی حیا با خنجرت بازی مکن با حنجرش

پا برهنه شد و به میدان زد

داد می‌زد عمو رسیدم من

دست من هست پس نبُر دیگر

تیغِ زیر گلو... رسیدم من

هر چند به یاران نرسیدم که بمیرم

دیدار تو می‌داد امیدم که بمیرم

دیدم که نفس می‌زنی و هیچ کَسَت نیست

من یک نفس این راه دویدم که بمیرم