برای تو عسل و شیر را خدا آورد
خدا به دست خودش آب تشنه را آورد
برای این که بفهمیم عشق عادی نیست
خدا دلیل خودش را به نیزه‌ها آورد
و نیزه‌ها به گلوی علی تبرّک یافت
خلیل ماهی تشنه به این منا آورد
چگونه می‌شود از عشق گفت و از تو نگفت
و در نبود تو اسمی ز کربلا آورد
به جای آن همه پرواز لحظۀ آخر
تو را کبوتر شش ماهه‌اش چرا آورد
چگونه بود گلویت که از نهایت شرم
تو را به زیر عبا پشت خیمه‌ها آورد
رباب خسته شده بس که گشته دنبالت
رقیّه مهد تو را باز در صدا آورد
صدای تشنگی‌ات در دل زمان باقی است
که عشق شمّه ای از آن به گوش ما آورد
همین که قطره‌ای از خون تو به عرش رسید
هزار و سیصد و شصت‌وسه را قضا آورد
دیگر به سینه تاب نماند و، به دل قرار
افتاده جسم اطهرتان توی کارزار
ای چشمهای پاک شما، گرمی دلم
ای دستهای سبز شما، معنی بهار
از دشت سمت خیمه میآید کسی مگر؟
گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر
داغی بزرگ، بر دل پاکش نشسته است
داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر
جانم فدات، یار عزیزم، برادرم
همراه خوب کودکیام، نیم دیگرم
افتادهای میانۀ میدان به خون چرا
بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟
دوباره آمدهای امّا، چقدر خسته و تنهایی
دوباره نوحه بخوان، زینب! دوباره با همه گویایی
صدای غمزدهات، بانو! به گوش دشت که میپیچد
ز خیمههای حرم انگار، شنیده می‌شود آوایی
برای تو عسل و شیر را خدا آورد
خدا به دست خودش آب تشنه را آورد
برای این که بفهمیم عشق عادی نیست
خدا دلیل خودش را به نیزه‌ها آورد
و نیزه‌ها به گلوی علی تبرّک یافت
خلیل ماهی تشنه به این منا آورد
چگونه می‌شود از عشق گفت و از تو نگفت
و در نبود تو اسمی ز کربلا آورد
به جای آن همه پرواز لحظۀ آخر
تو را کبوتر شش ماهه‌اش چرا آورد
چگونه بود گلویت که از نهایت شرم
تو را به زیر عبا پشت خیمه‌ها آورد
رباب خسته شده بس که گشته دنبالت
رقیّه مهد تو را باز در صدا آورد
صدای تشنگی‌ات در دل زمان باقی است
که عشق شمّه ای از آن به گوش ما آورد
همین که قطره‌ای از خون تو به عرش رسید
هزار و سیصد و شصت‌وسه را قضا آورد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
