دلش آیینۀ لب تشنگی دریا بود

موج در موج نگاهش غم ماهی‌ها بود

واژه را در نفس برکه و باران می‌شست

که عطش داشت فراتی و دلش دریا بود

ماورای من و تو مرغ دلش پر می‌زد

 گرچه یک روز و دو شب هم‌نفس ماها بود

چشم او غربت شب‌های شهیدان را داشت

در نگاهش خطی از کرببلا پیدا بود

 دیدمش قافیه در قافیه پرپر شد و رفت

غزلی سرخ که با مطلع عاشورا بود