زلف تو در باد بود و زلف من بر باد رفت
هر چه زیبایی خدای تو به مویم داد رفت

من سند آورده‌ام از زجر‌های زجر، حیف!
باد با خود برده مو‌های مرا، اسناد رفت

پا برهنه می‌دویدم گرچه با قصد فرار
ذهن من ناخواسته تا «إنّک بالواد» رفت

از عروسک‌های من چیزی نمانده پیش من
اکثرش وقت فرار از دست من افتاد، رفت

کربلا تا شام، قطره قطره شمعم آب شد
شعلۀ لرزان عمرم شد اسیر باد، رفت

چند روزی می‌شود چیزی نخوردم غیر آب
دخترت کنج خرابه ظاهراً از یاد رفت

قطعه قطعه از من آخر دور شد بابای من
صفر تا صد، کاف و ها و یا و عین و صاد رفت