ای شرار غمت از دایرۀ خاک، حسین! 

شعله انداخته در دامن افلاک، حسین!

برقی از آتش داغ تو، نمی‌گردد کم 

انس و جان را بود ار دیدۀ نمناک حسین

روز محشر به شفاعت، تو اگر ناز نکنی 

باشد آن روز، حساب همگان پاک، حسین

چاک چاک است دل عالم و آدم، که تو را 

بوریا شد کفن پیکر صد چاک حسین

حرمت، کعبۀ عشق است و در آن موج زند 

خون هفتاد دو تن، عاشق بی باک، حسین

آه از آن دم که زدی، پای شهادت رکاب 

گرد تو پردگیان دست به فتراک، حسین

کودکی گفت: پدر! بر که سپاری ما را! 

بانویی گفت: که شد بر سر ما خاک حسین

زان میان دختر آزاده و زینب منشت 

ناله زد از دل خونین و عطشناک، حسین

کای پدر گر که شود باز بگردان ما را 

به جوار حرم سید لولاک، حسین

رفتی و اهل حرم باز ندیدند رخت 

تا که دیدند تو را با تن صد چاک، حسین

حاصل عمر موید ز غم عاشورا
دل غمناک شد و دیدۀ نمناک، حسین