شد چو خورشید امامت در حجاب
سر برآوردند خفّاشان ز خواب
سوی خرگاه امامت تاختند
کافران، دیر از حرم نشناختند
فرقۀ نمرودیان بی‌حیا
سوختند آن بارگاه کبریا
آتشی که شد به یثرب، شعله‌ور
دودِ آن از نینوا برکرد سر
خانۀ دین شد از آن آتش به باد
پرده‌پوشان، روی در صحرا نهاد
آن یکی آتش گرفته دامنش
وآن دگر چاک از جفا پیراهنش
آن یک از هول عدو در حال غش
وآن دگر افسرده چون گل از عطش
شد به باد از بانوان تاج‌ور
گوش‌وار از گوش و معجرها ز سر
زینب، آن شمع شبستان حرم
خویشتن می‌زد بر آتش، دم‌به‌دم
ناگهان آن طایر پَر‌سوخته
شد برون ز‌آن آتشِ افروخته
بر‌کشیده تنگ، بیماری جلیل
در کنار، آن بانوی آل خلیل
آری؛ آن قومی که با عشقش خوشند
ماهی آبند و مرغ آتشند
نیست پروانه سزاوار مَلام
کاندر آتش پخته گردد، عشق خام
ای ز داغ تو روان، خون دل از دیدهی حور!
بیتو عالم همه ماتمکده تا نفخهی صور
خاکبیزان به سر، اندر سر جسم تو بنات
اشکریزان به بر از سوگ تو، شَعرای عبور
چون کاروانِ دشتِ بلا، رو به شام کرد
صبحِ امید اهل حرم، رو به شام کرد
قوم یهود از پی تأیید کیش خویش
سجّاد را به بستن دست، اهتمام کرد
ای خفته خوش به بستر خون! دیده باز کن
احوال ما ببین و سپس خوابِ ناز کن
ای وارثِ سریرِ امامت! به پای خیز
بر کشتگان بیکفنِ خود، نماز کن
اندر جهان، عیان شده غوغای رستخیز
ای قامت تو، شور قیامت! به پای خیز
زینب بَرَت بضاعت مزجات، جان به کف
آورده با ترانهی «یا ایُّها العزیز!»
شد چو خورشید امامت در حجاب
سر برآوردند خفّاشان ز خواب
سوی خرگاه امامت تاختند
کافران، دیر از حرم نشناختند
فرقۀ نمرودیان بی‌حیا
سوختند آن بارگاه کبریا
آتشی که شد به یثرب، شعله‌ور
دودِ آن از نینوا برکرد سر
خانۀ دین شد از آن آتش به باد
پرده‌پوشان، روی در صحرا نهاد
آن یکی آتش گرفته دامنش
وآن دگر چاک از جفا پیراهنش
آن یک از هول عدو در حال غش
وآن دگر افسرده چون گل از عطش
شد به باد از بانوان تاج‌ور
گوش‌وار از گوش و معجرها ز سر
زینب، آن شمع شبستان حرم
خویشتن می‌زد بر آتش، دم‌به‌دم
ناگهان آن طایر پَر‌سوخته
شد برون ز‌آن آتشِ افروخته
بر‌کشیده تنگ، بیماری جلیل
در کنار، آن بانوی آل خلیل
آری؛ آن قومی که با عشقش خوشند
ماهی آبند و مرغ آتشند
نیست پروانه سزاوار مَلام
کاندر آتش پخته گردد، عشق خام
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
