خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

آمدم بر گوش، آواز پدر

                        کاو همی کردی ز مرگ خود خبر:

«ها! لکَ، یا دهر! افٍّ من خلیل!»

                        «کم لکَ عند الصّباح و الاصیل»

سرحد این مُلک، اقلیم فناست

                        بازگشت کارها، سوی خداست

این سخن‌ها چون که بشْنیدم از او

                        گریه ز اندوهم گره شد در گلو

زآن بدانستم که از چرخ کبود

                        شد قضا حتم و بلا آمد فرود

لیک آمد عمّه‌ام را تا به گوش

                        بُرد از او صبر و قرار و حلم و هوش

لطمه بر رو زد، گریبان را درید

                        اشک می‌بارید و سویش می‌دوید

ای امید و ای پناه ماندگان!

                        یادگار رفتگان اندر جهان!

بینمت اکنون که تن دادی به مرگ

                        از برای مرگ، ‌سازی ساز و برگ

کاش! مرگ آید، مرا بی‌جان کند

                        خانۀ هستیّ من ویران کند

تا نبینم روز درد و ماتمت

                        وندر این آتش نسوزم از غمت

پس نگاهی سوی زینب کرد، شاه

                        برکشید از سینۀ پُردرد، آه

آب اندر چشم او گردید و گفت:

                        گر قطا بگذاشتندش، خوش بخفت

این سخن یک‌باره از وی بُرد هوش

                        صیحه‌ای زد، اوفتاد و شد خموش

شه سرش بگْرفت بر زانو نهاد

                        دست شفْقت بر رخ بانو نهاد

بر عذار آفتاب پرده‌پوش

                        ریخت آبی تا که باز آمد به هوش

در عزایم، گریه و زاری مکن

                        وز سرشکت، چهره، گل‌ناری مکن

دست غم، سوی گریبانت مبر

                        پیرهن بر تن ز بی‌صبری مدر

هر چه باشد، دختر زهراستی

                        بحر عصمت را دُر بیضاستی

زآن سخن‌ها، اندکی آرام شد

مستعدّ محنت ایّام شد