کشتگان عشق، بی‌‌غسل و کفن خوابیده‌اند
سر به راه دوست داده، با بدن خوابیده‌اند
در گلستان شهادت، یک‌به‌یک مانند گل
پاره‌پاره در جوار «ذوالمنن» خوابیده‌اند
در کنار شاه اقلیم امامت، روی خاک
با تن صد پاره، هفتاد و دو تن خوابیده‌اند
احمد و قاسم چو عبدالله، پهلوی حسین
با تن صد چاک و با وجه حسن خوابیده‌اند
سرزمین کربلا یعنی حسین‌آباد عشق
مردمانش جمله با یک پیرهن خوابیده‌اند
جان‌نثاران شه دین، ساکنان بزم قُرب
بی‌کس و بی‌خانمان، دور از وطن خوابیده‌اند
گر خزان شد گلسِتان مصطفی، فخر زمن
نو‌گلانش، تشنه‌لب در آن چمن خوابیده‌اند
چنگ ننْوازید امشب، لشگر! از بهر خدا
کاهل‌بیت شاه، در «بیت الحزن» خوابیده‌اند
ای صبا! آهسته‌تر می‌ران به دشت کربلا
کودکان در خیمه با حُزن و مِحن خوابیده‌اند
«ساعیا»! با چشم حق‌بین، بین که یاران حسین
جمله یک روحند لیکن تن‌به‌تن خوابیده‌اند
فغان! که عترت «خیر البشر»، خرابهنشین شد
خرابه بود، ولی بهتر از بهشت برین شد
اگر چه آل علی را فلک نشانْد به ویران
ببین که خادم ویرانه، جبرئیل امین شد
سبکباران به سوی کربلا بستند محملها
در آن وادیِ پر خوف و خطر کردند منزلها
جوانان بنی هاشم به پا کردند محملها
چه محفل کز محبّت تار و پودش رشتۀ دلها
زدند آسان ولیکن عاقبت افتاد مشکلها
من غم مِهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اوّل کآمدم دستور تا آخر گرفتم
بر مشام جان زدم یک قطره از عطرِ حسینی
سبقت از مشک و گلاب و نافه و عنبر گرفتم
کشتگان عشق، بی‌‌غسل و کفن خوابیده‌اند
سر به راه دوست داده، با بدن خوابیده‌اند
در گلستان شهادت، یک‌به‌یک مانند گل
پاره‌پاره در جوار «ذوالمنن» خوابیده‌اند
در کنار شاه اقلیم امامت، روی خاک
با تن صد پاره، هفتاد و دو تن خوابیده‌اند
احمد و قاسم چو عبدالله، پهلوی حسین
با تن صد چاک و با وجه حسن خوابیده‌اند
سرزمین کربلا یعنی حسین‌آباد عشق
مردمانش جمله با یک پیرهن خوابیده‌اند
جان‌نثاران شه دین، ساکنان بزم قُرب
بی‌کس و بی‌خانمان، دور از وطن خوابیده‌اند
گر خزان شد گلسِتان مصطفی، فخر زمن
نو‌گلانش، تشنه‌لب در آن چمن خوابیده‌اند
چنگ ننْوازید امشب، لشگر! از بهر خدا
کاهل‌بیت شاه، در «بیت الحزن» خوابیده‌اند
ای صبا! آهسته‌تر می‌ران به دشت کربلا
کودکان در خیمه با حُزن و مِحن خوابیده‌اند
«ساعیا»! با چشم حق‌بین، بین که یاران حسین
جمله یک روحند لیکن تن‌به‌تن خوابیده‌اند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
