دیدۀ دل‏دادگان بُوَد به تو مایل

چون که سراپا تویى ز دوست، شمایل

چون به خدا! کشتى نجات تویى تو

با تو رسد ناخداى عشق به ساحل

خون تو خون خداست، جلّ جلاله

کوى تو چون کعبه، قبله‌‏گاه قبائل

تشنۀ دیدار بوده‌‏اى که نبودت

آب، میسّر مگر ز خنجر قاتل

تا گذرد تشنگى ز حدّ تصوّر

بود فراهم تو را تمام وسایل

تابش خورشید و گرد و خاک و تکاپو

حمله به چندین هزار لشکر باطل

دیدن جمعى به خیمه‌‏گاه، پریشان

تشنه و سوزان، بسان شمع به محفل

تشنه، شود تشنه‌‏تر، چو تشنه ببیند

دل، شود آشفته‌‏تر ز دیدن بى‌‏دل

بر تو عیان بود، حال و روز یتیمان

دیدن آن رنج‌‏ها و طىّ مراحل

بر تو عیان بود این که مى‌زند آخر

زینب از این داغ، سر به چوبۀ محمل

اشک «نگارنده» ریزد از دل سوزان

دیده براى دل است، شاهد عادل