یگانه کوکبی از آسمان قدر، تابان شد

که انوارش به شرق و غرب عالم، پرتوافشان شد

بسیط دهر را امر مشیّت خواست نورانی

ز پشت پردۀ رحمت، عیان، مرآت جانان شد

صدای طرّقوا از عالم کرّوبیان برخاست

چو لیل سوّم پر افتخار ماه شعبان شد

تولّد یافت از زهرا، حسین آن حُسن بی‏همتا

وجودش مقصد حق بود از او ایجاد خلقان شد

قدم در عرصۀ ناسوت زد آن میر لاهوتی

که از یمن قدومش صحنۀ عالم، گلستان شد

صبا شد مشک‏افشان در فضا از جعد گیسویش

معطّر از شمیم دل‏ربایش مغز امکان شد

ملائک را به سر شوق لقایش بود سرتاسر

از آن قنداقه‌‏اش بر آسمان از امر سبحان شد

نه تنها فطرس از دربار عامش عافیت جوید

که نامش عافیت ‏بخش جمیع دردمندان شد

حسین، جسم نبی، جان علی، روح تن زهرا

که کشتیّ نجات امّت اندر بحر عصیان شد

گهی مونس به تنهایی مادر بود و گه با او

انا عریان، انا عطشان، انا مظلوم گویان شد

گرفتش مصطفی بر سینه و بوسید لب‌‏هایش

گهی از دیدنش مسرور و گه از دیده گریان شد

ندانم از چه می‌‏بوسید گه زیر گلویش را

به گاه مولدش بنگر پیمبر اشک‏ ریزان شد

سروری نیست در عالم ز بعد وقعۀ عاشور

از آن ظلمی که بر آل رسول از آل سفیان شد

غمش «آذر» خرید و درگذشت از عشرت دنیا

مکن منعش اگر روز و شبان سر در گریبان شد