این گوهری که در دل خاک آرمیده است
بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است
هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت
در راه شام سختی سی ساله دیده است
بر پای او هنوز بُوَد جای آبله
زآن شب که روی خار مغیلان دویده است
با ناله شرح واقعه گفتا به باغبان
چون بلبلی که خار به پایش خلیده است
آید هنوز نالۀ زارش به گوش جان
گوید: «پدر! بگو که گلویت بریده است؟»
جان داد در خرابه کنار سر پدر
جان‌باز آخرین حسین این شهیده است
قصر یزید گشت اگر چه خراب لیک
اکنون چه دل‌ربا حرم این حمیده است!
زین داغ، قلب «کرببلایی» چه سخت سوخت!
اشکش روان ز ماتم این داغ‌دیده است
نوای غم به گوش چرخ پیر است
و یا بانگ جگرسوز بشیر است
که میگوید ایا اهل مدینه
خبر آوردهام با سوز سینه
قاتل کشیده خنجر برّان برای ما
در زیر تیغ بسته بُوَد دست و پای ما
از بهر کشتن این همه تعجیل از چه رو؟
ظالم! مگر چه بود به عالم، خطای ما
«شنیدستم که مجنون با دل زار
چو شد از مُردن لیلی خبردار»
گریبان چاک زد از بهر دلبر
به قبرستان شدی با دیدۀ تر
چو هندو جوانی برفت از جهان
ز آتشپرستان هندوستان
به آیین خود آتش افروختند
در آتش، تن آن جوان سوختند
این گوهری که در دل خاک آرمیده است
بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است
هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت
در راه شام سختی سی ساله دیده است
بر پای او هنوز بُوَد جای آبله
زآن شب که روی خار مغیلان دویده است
با ناله شرح واقعه گفتا به باغبان
چون بلبلی که خار به پایش خلیده است
آید هنوز نالۀ زارش به گوش جان
گوید: «پدر! بگو که گلویت بریده است؟»
جان داد در خرابه کنار سر پدر
جان‌باز آخرین حسین این شهیده است
قصر یزید گشت اگر چه خراب لیک
اکنون چه دل‌ربا حرم این حمیده است!
زین داغ، قلب «کرببلایی» چه سخت سوخت!
اشکش روان ز ماتم این داغ‌دیده است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
