دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی
دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی
«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!
واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی
باغبان بذر اشکم، راهی باغ بقیع
گریه‌ها در رهگذر دارم، تماشا کردنی
لاله‌هایی چیده شد از باغ من، بس دیدنی
داغ‌هایی بر جگر دارم، تماشا کردنی
آسمان در خود ندیده آن‌چه در من دیده است
سه ستاره، یک قمر دارم، تماشا کردنی
یک عصا در دست من نگذاشت دست سرنوشت
حال دستی بر کمر دارم، تماشا کردنی
روزگاری بر لب خود این ترنّم داشتم:
مادرم؛ چندین پسر دارم، تماشا کردنی
بی خبر از قصّۀ عبّاس و اصغر نیستم
بس خجالت زآن خبر دارم، تماشا کردنی
شب ز راه دور با یاد رخ عبّاس خود
بوسه‌ها از ماه بردارم، تماشا کردنی
رفت از کنعان چشمم یوسف زهرا، حسین
«ماه مصری در سفر دارم، تماشا کردنی»[1]
بین خانه دور از چشم امیرالمؤمنین
دیده بر دیوار و در دارم، تماشا کردنی
[1]. این مصراع از صائب تبریزی است؛ خدایش بیامرزاد که سخنش، سخن‌آفرین شد.
کمتر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دلهای جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمیشوم که کسی یاد من کند»[1]
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
سخن، هر آن چه که در باب دستهای تو شد
نماز بود و به محراب دستهای تو شد
حدیثِ مشک و علم، ای قصیده قامتِ عشق!
دو مصرع غزل ناب دستهای تو شد
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی
دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی
«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!
واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی
باغبان بذر اشکم، راهی باغ بقیع
گریه‌ها در رهگذر دارم، تماشا کردنی
لاله‌هایی چیده شد از باغ من، بس دیدنی
داغ‌هایی بر جگر دارم، تماشا کردنی
آسمان در خود ندیده آن‌چه در من دیده است
سه ستاره، یک قمر دارم، تماشا کردنی
یک عصا در دست من نگذاشت دست سرنوشت
حال دستی بر کمر دارم، تماشا کردنی
روزگاری بر لب خود این ترنّم داشتم:
مادرم؛ چندین پسر دارم، تماشا کردنی
بی خبر از قصّۀ عبّاس و اصغر نیستم
بس خجالت زآن خبر دارم، تماشا کردنی
شب ز راه دور با یاد رخ عبّاس خود
بوسه‌ها از ماه بردارم، تماشا کردنی
رفت از کنعان چشمم یوسف زهرا، حسین
«ماه مصری در سفر دارم، تماشا کردنی»[1]
بین خانه دور از چشم امیرالمؤمنین
دیده بر دیوار و در دارم، تماشا کردنی
[1]. این مصراع از صائب تبریزی است؛ خدایش بیامرزاد که سخنش، سخن‌آفرین شد.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
