و بعد نام تو بود و دو سطر از خورشید

دو دست کز افقی دور دست می‌تابید

همان دو قافیه از شعر شمعدانی‌ها

دو یادگاری زینب، دو آفتاب امید

دو نوجوان که یکی واژه واژه ایثار است

و بر زبان یکی آیه آیه از توحید

نگاه آبی مهتاب تاب را گم کرد

و کرد کار خودش را قسم به یاسِ سپید

و آمدند به دریایی از شکوفایی

دو شاخه از گل آیینه‌های بی‌تردید

شبیه نیست به موسی؟ و یا که هارون است؟

که باز عرصۀ فرعونیان به خود لرزید

دو دست خوشۀ باران، دو دست خوشۀ نور

که سایه سایه عطش در گلویشان پیچید

میان نیلی دریا دو جام چرخیدند

و جرعه جرعه افق این دو جام را نوشید

غروب شد و خدا باز هم ستاره نوشت

و باز نور خودش را به بیکران پاشید

و آسمان حسین از افق دو مهمان داشت

دو آینه، دو ستاره، دو سطر از خورشید