فرات از کام خشکت شرمناک است
ز داغت آتشی در جان خاک است
به یاد دست‌های با وفایت
گریبان دوبیتی چاک چاک است
سیاهی قصد جان شمع می‌کرد
و فکر روز قلع‌وقمع می‌کرد
حسین اما میان خلوت شب
نشسته خارها را جمع می‌کرد
مجال گریه‌ها کوتاه کوتاه
محرم می‌رسد لب‌تشنه از راه
به یاد غنچۀ نشکفته کم کم
فرو می‌غلتد از کنج گلوگاه
یکی دریا، یکی دریاچۀ خون
شمار زخم‌ها افزونِ افزون
محرم می‌زند آرام آرام
ز چشمان دوبیتیهام بیرون
فرات از کام خشکت شرمناک است
ز داغت آتشی در جان خاک است
به یاد دست‌های با وفایت
گریبان دوبیتی چاک چاک است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
