حَبلُ الوریدِ عالم و حَبلُ المَتین: حسین

سررشتۀ امیدِ زمان و زمین: حسین

دریای خلقت از ازل افتاد در خروش

تا فاطمه صدف شد و دُرّ ثمین: حسین

توحید از نگاهِ نبی بر دو محور است:

«اِیّاکَ نَعبُد ...» است علی، «... نستعین»: حسین

دنیا چنان گلویِ به تاراج رفته‌­ای است

فریاد خوردۀ «هَل مِن مّعین»: حسین

لبّیک یا شهید بگویید شاهدان!

با حج شده ا­ست ذره به ذره عجین، حسین

کعبه طواف می­‌کند از دور، دُورِ او

قبله‌­نمای عزتِ دنیا و دین: حسین

قرآن به دستِ جوهرِ خونش نوشته شد

جان داد در قبالِ «وَ لَاالضّالّین» حسین

«اَلکَهفِ وَالرقیم» بخوانید نیزه‌­ها!

در اوجِ آسمان شده «کهفَ الحَصین»، حسین

نهج البلاغه خطبه به خطبه به خاک ریخت

وقتی که شد شبانه خرابه نشین، حسین

خونِ خدا به رگ رگِ موعود، می‌­دود

دستی که بر می­‌آورد از آستین: حسین

انگشت بر لب­ اند تمام فرشته­‌ها

فهمِ کسی نشد به خدا ... کیست این حسین؟!