در پیش تو از شرم، آبم کرد کوفه
من آبرو دارم، خرابم کرد کوفه
لبریز خون کردند رویم را، عزیزم
بردند اینجا آبرویم را عزیزم
بر اسیران دیار رنج و درد
گشت شهر کوفه، میدان نبرد
سرّ دشمن بر ملا کردند باز
کوفه را کرببلا کردند باز
نه عجب بُوَد ز کوفه، اگر انقلاب دارد
که به ارتفاع یک نی، رخ آفتاب دارد
عجب این بُوَد که چون مه، رخ شمس عالمآرا
ز غبار و خاک صحرا، به رخش حجاب دارد
او فاتحِ بدر و آیت خیبری است
خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است
بردار! که در رکوع یا در گودال
تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است
این شهر که سنگ می‌زنند از بامش
مجموع شدند در پیِ اعدامش
این قوم دروغ را چه خوش می‌گویند؟
گفتند که کافر است و ... «مسلم» نامش
یک شهر پر از نفاق و نامردی و قهر!
اُفٍ لک یا کوفه! اُفٍ لک دهر
در را نگشود هیچکس بر مهمان
یک مَرد نبود غیرِ «طوعه» در شهر
تا در تن و سنگ و خشت ِ خود جان داری
هر روز هوای عیدِ قربان داری
در کوچه و بام و مسجدت پیچیده:
«ای کوفه تو شهره‌ای به مهمانداری ...!»
بر دامنِ تزویر و ریا چنگ زدند
یکبار دگر به عشق نیرنگ زدند
امروز تمامِ شهر بیعت کردند
فردا به فرستادۀ او سنگ زدند
این نامه به خط کوفی است، با خود گله‌ای آورده
لرزانده دل دنیا را، نه ... زلزله‌ای آورده
این نامه به خط کوفی است، با جوهری از اشک و خون
بر پای خودش امضایی، از قافله‌ای آورده
از موسم حج می‌آید ... از مشعر چند اسماعیل؟
شاید غم هاجرها را، با هروله‌ای آورده
می‌گریزد از کوفه هر کسی که پا دارد
دست اگر دهد بالی، این محیط جا دارد
شهر را فرو بگذار با تمام دیبایش
رو به بادیه کان جا فرش بوریا دارد
آب کوفه را خوردم شور بود چون چشمش
هر عزیز در کوفه چشم‌زخم‌ها دارد
او فاتحِ بدر و رایت خیبری است
خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است
بردار! که در رکوع یا در گودال
تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است
در دم آخر، علیّ مرتضی
گفت با زینب به صد شور و نوا
زینبا، عمرم به پایان آمده
وعدۀ دیدار جانان آمده
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
