آمدی ‌ای حاجی کرب و بلا، حجت قبول

سر در آوردی چرا از نینوا؟ حجت قبول

صاحب کعبه! چرا از کعبه آواره شدی؟

کعبه‌ات اینجاست ‌ای خون خدا؟ حجت قبول

ای امیرالحاج! قلبم بی‌قراری می‌‌کند

تا که از غصه نمیرم، گریه یاری می‌‌کند

جان من کمتر بگو، کرب و بلا، کرب و بلا

نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌‌کند

می‌سوزم و چون آتشی در احتراقم

آه ‌ای اجل از چه نمی‌آیی سراغم؟

این دشت نیت کرده یارم را بگیرد

ای مرگ مرهم شو بر این زخم فراقم

نینوا دشت بلا، غاضریه، کرببلا

زینبم غم نخوری، منزل آخر اینجاست

کربلایی که به من وعدۀ آن را دادند

جدم و مادرم و حضرت حیدر، اینجاست

بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت یوسف‌ترین شهید خدا، پیرهن نداشت او رفت تا که زنده کند رسم عشق را از خود گذشته بود، غم ما و من نداشت

عزیز فاطمه! بر کربلا خوش آمده‌ای

خلیل آل علی! بر منا خوش آمده‌ای

هنوز کعبه ز هجران تو سیه پوش است

شکوه مروه، صفای صفا، خوش آمده‌ای

علت این حج ناتمام، بزرگ است

از طرفی هم سپاه شام، بزرگ است

بغض فرو خوردۀ امام، بزرگ است

این زمین داغ به دل می‌دهد، آخر برویم

در من آشوب شده، جان برادر برویم

خاک اینجا چقدر بوی جدایی دارد

زینت دوش نبی! جان پیمبر برویم

تا باد به موی سرت افتاد، دلم ریخت

تا اشک ز چشم ترت افتاد، دلم ریخت

امروز میان تو و حر بن ریاحی

تا صحبتی از مادرت افتاد، دلم ریخت

با هر مصیبتی و بلا ابک للحسین

در روضه‌ها و ختم و عزا ابک للحسین

امر امام را همه باید عمل کنند

فرموده است امام رضا ابک للحسین

غصه و غم خلق شد، هر دو جهان را غم گرفت

از غم تو قلب مخلوقات در عالم گرفت

قبل خلقت روضه‌ خواند و در گل آدم دمید

پس خدا اول برای روضۀ تو دم گرفت

مرا بی روضه‌ات ارباب، یک لحظه تصور کن

مرا دور از شراب ناب، یک لحظه تصور کن

مرا بی اشک چشمانم ببین در یک کویر خشک

که می‌‌میرم بدون آب، یک لحظه تصور کن