رنگ عالم شد سیاه

در جهان عاطفه پیراهن غم شد سیاه

تکیه تکیه یاحسین

درغمت پیراهن این شهر کم کم شد سیاه

مسلمت در کوفه بس دارد حکایات عجیب

یا حبیبی، یا حسین

اول شب شد عزیز و آخر شب شد غریب

یا حبیبی، یا حسین

جز نمک بر جگر سوخته مرحم نکنم

به فدای سر تو

سر من می‌‌شکنند و سر خود خم نکنم

به فدای سر تو

پیر شد

 عصر دهم بود، زمینگیر شد

حرمله

 با کف و با هلهله تقدیر شد

شب شد و عمه مرا برد، سوی خیمه و فردا به سوی کوفه سفر کردم و از کوفه سوی شام بلا آمدم و در وسط ره چه بلاها به سرم آمد و یک شب ز روی ناقه زمین خوردم و زهرا بغلم کرد و سرم بود روی دامن آن بانوی عصمت به دلم شعله آهی که عیان گشت سیاهی و ندانم به چه جرم و چه گناهی به جراحات جگر زخم زبانش نمکم زد، دل شب در بغل حضرت زهرا کتکم زد، پس از آن دست مرا بست و پیاده به سوی قافله آورد، چه بهتر که نگویم غم دروازه شام و کف و خاکستر و سنگ لب‌بام و ستم اهل جفا را

روز عاشور که در خیمه پدر از من مظلومه جدا شد، به رخم بوسه زد و اشک فشان رو به سوی معرکه کرب و بلا شد، سر و جان و تن پاکش همه تقدیم خدا شد، به ره دوست فدا شد، حرم الله پر از لشکر دشمن شد و چون طایر بی‌بال پریدم، گلویم تشنه و با پای پیاده به روی خار دویدم، شرر از پیرهنم شعله کشید و ز جگر آه کشیدم که سواری به سویم تاخت و با کعب سنان بر کمرم زد، به زمین خوردم و خواندم ز دل خسته خدا را  

چشم حسود کور، که بابای من رسید

‌ای دختر پلید گفتی یتیمی و پدرت را کسی ندید

دیدی به من رسید امروز باز حرمله شالی جدید داشت

بر گردنش گذاشت شاید دوباره جامه‌ای از دختری کشید

یا معجری درید  

زدن نداره

 دختری که رمق به تن نداره

راه می‌رم آروم

 این پا که نای دویدن نداره

نینوا را سوزاند

ناله‌ام عاقبت این بیتِ عزا را سوزاند

به عبا پیچیدم

می‌کشم آه، همین آه عبا را سوزاند

دل مردان خدا راست ز تو نور حیات

 یا قتیل العبرات

 شده محکم ز مناجات تو ارکان صلات

 یا قتیل العبرات

بــار غــم فــرود آمــد در زمیـن مــاریه باز

یا که کــاروان حجـــاز

هــرچه غصّه بــود آمد دلخــراش و سینــه گداز

در حــریم محـــرم راز