می‌سوخت از التهاب، جانت ای گل
کم‌رنگ شد از عطش توانت، ای گل
پرپر شدن از داغ در آن صحرا بود
برنامۀ فصل امتحانت ای گل
در التهاب قافله من هم گریستم
خاموش شد چو مشعله، من هم گریستم
یک باغ کوچک گل و یک دشت پرخزان
کردند تا مقابله، من هم گریستم
بگذار کمی عرض ارادت بنویسم
دور از تو و با نیت قربت بنویسم
سجادۀ شب پهن شده، حیّ علی شعر
بگذار برایت دو سه رکعت بنویسم
چون آسمان کند کمر کینه استوار کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
خون شفق ز پنجه خورشید می‌چکد از بس گلوی تشنه لبان را دهد فشار
کاروانی نیزه سردار
در میان خیل زن‌های بلا دیده
در کنار آخرین سردار باقی مانده بیمار
غل به پا زنجیر بر گردن به شهر آمد
شور و شادی شام را آکند
مرغِ غزل امشب چرا از آشیانم می‌رود
امشب که باید تا سحر، شاعر بمانم، می‌رود
«ای ساربان آهسته ران، کارام جانم می‌رود»
«وآن دل که با خود داشتم با دل ستانم می‌رود»
موّاج می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌شویم و به بالا نمی‌رسیم
این بال‌ها شبیه وبالند، ابترند
وقتی به سیر عالم معنا نمی‌رسیم
این چشم‌های خیس و تهی دست شاهدند
بی تو به جلوه زار تماشا نمی‌رسیم
بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟
از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که؟ از علی
مامش که بود؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی!
قصه از لبای خشکه
قصه از هرم کویره
عشوه‌هاتو بس کن ای آب
دیگه بازیت نمی‌گیره
آتش کشید چشم تو صحرا را، روزی که شانه‌های زمین لرزید
باران دلش برای خودش می‌سوخت، وقتی‌که چشم‌های تو را می‌دید
می‌دید عاشقانه پریدن را، رگبار و تیرها و دویدن را
گفتی که سنگ‌ها همه تاریک‌اند، باید به عشق آینه‌ها جنگید
از آن زمان که سر راه درد وا شده‌ام
به فیض زخم عظیم تو مبتلا شده‌ام
میان این همه آشوب نیزه و شمشیر
مرا ببخش اگر مثل لاله وا شده‌ام
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
