ای فروغ دانشت تا صبح محشر مستدام وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منشأ کل کمال و باقر کل علوم هفتمین نور و ششم مولایی و پنجم امام

چون شد بساط آل نبی در زمانه، طی

آمد بهار گلشن دین را، زمانِ دی

یثرب به باد رفت، به تعمیر مُلک شام

بطحا خراب شد، به تمنّای مُلک ری

چو در کوفه خورشید گیتی فروز

شتابی دگر کرد، در نیمروز

به کردار طشتی، لبالب ز خون

بر این نیلگون طارم واژگون

شنو ای دل؛ از من، تو این ماجرا

کن ای دیده؛ جاری سرشک عزا

چو امّ‌البنین در مدینه، شنید

شده چار فرزندش از کین، شهید

ز هجر بهین دخت خیرالبشر

ولی خدا را چو خون شد جگر

جدا مانده فرخنده ماهی ز یم

برون رفت خاتم ز انگشت جم

شنیدم ز دانا کز اینسان سرود

که بر جان و پیکرش بادا درود

که در یثرب آگه چو امّ‌البنین

شد از مرگ آن چار پور گزین

عطش آتش به دل جا می‌گذارد

قدم بر روی لب‌ها می‌گذارد

مگر عبّاس آب آور عطش را

به حال خود رها وا می‌گذارد

خورشید دلم از افق نیزه برآمد

خورشید مگو روی نی از من جگر آمد

روراست بگو، دوش تو مهمان که بودی

تا صبح، دلم شور زد و اشک تر آمد

 با این شتاب فکر کنم سر می‌آورد!

با این شتاب،حوصله را سر می‌آورد

می‌تازد و غنیمت جنگ غروب را

از چنگ سی هزار نفر، در می‌آورد

ای خون اصیلت به شتک‌ها ز غدیران

افشانده شرف‌ها به بلندای دلیران

جاری شده از کرب و بلا آمده وآنگاه

آمیخته با خون سیاووش در ایران

تو اختر سرخی که به انگیزۀ تکثیر

ترکید بر آیینۀ خورشید‌ ضمیران