ای زائرین به شهر پیمبر خوش آمدید

در خانۀ بتول مطهّر خوش آمدید

این است آن مدینه که بود آرزویتان

گرد و غبار اوست به رخ آبرویتان

آنقدر خسته‌ام، قدمم پا نمی‌دهد

گاهی مسیر از من عابر کلافه است

وقتی پیاده راهی این جاده می‌‌شوم

حتی برای من چمدان هم اضافه است

سنگینی سفر به بلندای جاده‌هاست

بقیعا السلام ‌ای تربت عشق

سلام ‌ای بارگاه غربت عشق

سلام‌ ای خاک پاکت نور باران

سلام ‌ای مرقد زهرا تباران

جلوۀ جنت ‏به چشم خاکیان دارد بقیع

یا صفاى خلوت افلاکیان دارد بقیع

گر حصار کعبه را جبریل دربانى کند

صد چو موسى و مسیحا پاسبان دارد بقیع

ریشه کن کن ریشه‌های خشک استبداد را

وارثان ظالم قوم ثمود و عاد را

ای جواب انتظار و نالۀ «الغوث» من

در گلو دارم رسوب قرن‌ها فریاد را

بی عبا بود و نیمه جان می‌رفت

 کودک او دوان دوان می‌رفت

کربلا در دلش تداعی شد

 گویی امروز ساربان می‌رفت

مگر رسول به وصفش بیان کند سخنی

که وصف ذات خدا نیست کار همچو منی

جواب هر چه که باشد، نوازش است مرا

خدا کند بنوازد مرا ولو به لنی

باز گرفته دلم برای مدینه

باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم

شکر خدا که شدم گدای مدینه

هر آنکه از سوی تو انتخاب خواهد شد

به ذره بودن خود آفتاب خواهد شد

میان طایفه مرجع حساب خواهد شد

فقیر دست تو عالی جناب خواهد شد

آقاى بى کسى که غم ارثیه داشته

انسى به داغ مادر انسیه داشته

کنج ‌اتاق خویش حسینیه داشته

با اهل خانه مجلس مرثیه داشته

دارم برای رنگ تنت گریه می‌کنم

پای نفس نفس زدنت گریه می‌کنم

باور کنیم حرمت تو مستدام بود؟

یا بردن تو بردن با احترام بود؟

از حدیث لوح می‌آید مقامات اینچنین

که ندارد هیچ کس جز تو کرامات اینچنین

مانده درتوصیف یک شأن تو ابیات اینچنین

سال‌ها محکوم عشق توست، نیات اینچنین