یکباره از تعلق دنیا رها شدی

خاک تو پاک بود و چنین کیمیا شدی

در تو طلوع کرده یقین دوبار‌ه‌ای

از جنس نور بودی و محو خدا شدی

گفت راوی: چون ز حج فارغ شدیم

با «زهیر قین» هم‌ره آمدیم

ما ز هر منزل که بربستیم رَخت

رَخت افکندی امام نیک‌بخت

در رجز می‌گفت: هستم ابن قین

می‌زنم شمشیر در راه حسین

این حسین، سبط رسول اکرم است

خود خدا را زیب عرش اعظم است

شاه گفتا با «زهیر» و با «سعید»:

باید اکنون پیش رویم ایستید

تا صلات خوف بنْمایم ادا

هم شما را اجر باشد با خدا

سلام ما به «زُهیر» و دلاوری‌هایش!

که بود شاهد عشق حسین و مولایش

هر آن ‌چه خواست که سر پیچد از کمند حسین

نشد که داشت به دل، جذبۀ تولّایش

لقمه‌ای نان درون دستانت

خیمه‌ات زیر بارش گرما

غرق فکر معاش و زندگی‌ات

فارغ از فکر خوب و بد حتّی

شده در آسمان شهره، شهادت

فقط خون می‌شود مهر شهادت

زهیرم من که با لطف نگاهت

نصیبی دارم از ظهر شهادت