بود در کرببلا حرّی دلیر

رادمردی بس شجاع و شیرگیر

روز رزم از بس که او چالاک بود

در دل گُردان ز بیمش، باک بود

یاد دارم عزّتی نو‌یافته

از گنه‌کاری ز حق رو‌تافته

آن‌ که ایزد از سفالش ساخت دُر

شد رها از دام دیو و گشت حر

نور فیض حق چو رخشیدن گرفت

همّت شه، جرم بخشیدن گرفت

حر که بسته بر میان، شمشیر رزم

جذبه‌ای زآن نور آوردش به بزم

خواست حر تا سوی شه تازد به جنگ

کرد در عین شتابیدن، درنگ

گفت: هان! لختی بیندیش و ببین

تا تو را با کیست اینک قصد کین

تشنۀ عشقیم، آری، تشنه هم سر می‌دهیم

آبرویی قدر خون خود، به خنجر می‌دهیم

لاله را بگْذار و بگْذر، لایق عشق تو نیست

ما به پای عاشقی، سرو و صنوبر می‌دهیم

ز قطره‌قطرۀ آبِ روان، به هر دریا

ز ذرّه‌ذرّه غبارِ دوان، به هر صحرا

سلام باد به خون حسین و یارانش!

مجاهدان و شهیدان روز عاشورا

سلام باد به «عابس»، به حُسن عادت او!

که بود عشق خدا، سرخط سیادت او

به خاندان علی، خاندان او، عاشق

ز جان‌نثاری او، جلوه‌گر، ارادت او

از آن زمان که به می‌خانه‌ات، مقام گزیدم

دو چشم مست تو، ساقی! دوبار کرده شهیدم

چو از تو جام گرفتم، «حبیب» نام گرفتم

چون این مقام گرفتم، به هر چه بود رسیدم

داد اندر آن میان، شه لب‌تشنه را سلام

«تُرکی» که بود سیّد سجّاد را «غلام»

از شاه خواست، رخصت میدان کارزار

تا دادِ ترک‌تازی و مردی دهد تمام

شد «مسلم بن عوسجه»، مردانه پیش صف

در راه شاه تشنه‌لبان، نقد جان به کف

مصحف برِ وصیّ نبی، خوانده بارها

صد ره به نهروان و به صفّین دریده صف

سلام ما به «زُهیر» و دلاوری‌هایش!

که بود شاهد عشق حسین و مولایش

هر آن ‌چه خواست که سر پیچد از کمند حسین

نشد که داشت به دل، جذبۀ تولّایش

«عابس»؛ آن شیری که می‌لرزد ز بیمش، دشمنش

در هزیمت، دشمن از آن بازوی مردافکنش

آن چنان سرمست و شیدا شد ز عشق شاه دین

کز سر خود، خُود را افکنْد و از تن، جوشنش