آنچه از من خواستی با کاروان آورده‏‌ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده‌‏ام

از در و دیوار عالم فتنه می‌‏بارید و من

بی‏ پناهان را بدین دارالامان آورده‌‏ام

یک اربعین، به نیــزه ســر یـار دیده‌ام

یک اربعین، چو شمع به پایش چکیده‌ام

یک اربعین، به ضربۀ شلّاق ساربان

بر روی خــارهای مغــیلان دویده‌ام

دوباره وقت غم و وقت عزاست اربعینِ حضرت خون خداست پیرهنای مشکی رو در نیارید قافله هنوز تو راه کربلاست

بعد یک اربعین رسید از راه   غم به قلبی  صبور می‌آید 

قتلگه را دوباره می‌بیند  آنکه از راه دور می‌آید 

کاروان می‌رسد از راه‌، ولی آه

چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب

دل سنگ شده آب، از این نالۀ جانکاه

زنی مویه کنان ، موی کنان

چل روز شد که چشمم تطهیر گشت با غم  با واژه‌های خونین می‌خواندم محرم  بر سینه می‌زند غم در دسته‌های ماتم  می‌آورد اگرچه دستان خسته‌ام کم   

آمده سرشکستۀ محنت

آمده اشک ریز بت شکنت

السلام ای مرمل بدماء

چه خبر از هزار زخم تنت

از دو تا لاله‌های من چه خبر

چه خبر از سپاه بی کفنت

افتاد تب هلاک توی سرتان

یک آتش سهمناک توی سرتان

لب‌های رقیه از عطش خشک شده

ای این همه آب! خاک توی سرتان

شبِ تبانیِ پنهانیِ قضا وقدر

شب قطارِ زمان روی ریل‌های خطر

صدای سُرفۀ خشدارِ ساعتی مسلول 

 وَ چند قطرۀ خون روی میز، پنجره، در 

اشک و غربت خرابه و یک دختر

آه و حسرت خرابه و یک دختر

تشتی از زر میان آن یک خورشید

شام و ظلمت خرابه و یک دختر

غزل غزل بنویسم حدیث رویایی

برای اوج ادب منتهای شیدایی

برای وصف شماپای شعر می‌لنگد

تو انتخاب خدایی برای سقایی

اشکی نشست بر سر دامان لحظه‌ها

آتش گرفت و سوخت غزلخوان لحظه‌ها

می‌سوخت آن خیام به غم ماندۀ زمین

در های های دیدۀ ویران لحظه‌ها