عبّاس که عشقِ هر جگرسوخته است

از چار امام، عشق آموخته است

عالم به شب ولادتش چشم امید

بر باب شفاخانه‌ی او دوخته است

عبّاس که روح عقل، دیوانه‌ی اوست

عشق، آیتی از غیرت مردانه‌ی اوست

آماده‌ی مهمانی بیمارانش

در عید ولادتش شفاخانه‌ی اوست

نامت شرف ملّت قرآن گردد

نامت نمک خوان سلیمان گردد

عبّاس تویی آن که علی فرموده است:

بر هر که کنی نگاه، سلمان گردد

ای چشم که زود چشم بستی از من!

پیوند نگاه را گسستی از من

تا خون تو شویم و برآرم تیرت

افسوس! به تن نمانده دستی از من

ای چشم که سرفرازتر گردیدی!

نازت بکشم که نازتر گردیدی

پنداشت عدو به تیر بستت امّا

تو باز بُدی و بازتر گردیدی

یارب! نظری که دشمنان خوار شوند

اغیار برون از حرم یار شوند

گر صبر علی نمی‌گذارد، بگذار

بر خشم اباالفضل گرفتار شوند

ای دست من! ای ناب‌ترین کوکب من!

خون شد ز جدایی‌ات دل زینب من

بر دست تو من باده‌ی کوثر دادم

آبی نرساندی تو اگر بر لب من

ای مشک! به عبّاس وفاداری کن

سقّای بریده دست را یاری کن

تا پیش رقیّه آبرویم نرود

این آب فرات را نگه‌داری کن

ای دست که بر تو پنج تن می‌گریند!

دل‌سوختگان در انجمن می‌گریند

فرداست که در مدینه با امّ بنین

انصار به بی‌دستی من می‌گریند

ای دست! چه زود اوفتادی به برم!

زآن روی نشد به خیمه آبی ببرم

از تیر و عمود و تیغ، از بی‌دستی

آمد به سرم، هر آن چه آمد به سرم

ای دست! کرامت تو چون باران است

در دست تو حلّ مشکل یاران است

رگ‌های بریده‌ی تو در روز حساب

پیوند شفاعت گنه‌کاران است

ای دست! کَفَت به عالمین می‌ارزد

پامال شدن به راه دین می‌ارزد

بر دست علی بلند گشتن فردا

بر قطع شدن نه، بیش از این می‌ارزد