نسیم عشق وزیدن گرفت در جان‌ها

بهار نور رسیده پس از زمستان‌ها

خبر دهید به فطرس، سر آمده تبعید

دوباره بال بزن بر فراز میدان‌ها

گل صد برگِ زیر خاک! ببین

خواهرت از سفر رسیده حسین

آمدم ای غریب مادر من

با قد و قامتی خمیده حسین

قرار سوته‌دلان است کربلای حسین

فضای کوچۀ دل پر شد از هوای حسین

حسین منی طاها به روشنی فهماند

رضای حضرت حق هست در رضای حسین

دلواپس منی و حواس من به تو نیست

فریادرس منی و حواس من به تو نیست

دست منو فشردی، سنگ جفام و خوردی

نذاشتی ول بگردم، منو توو راه آوردی

جهان من که جدا از تو جانم افسرده است

شبی صدا نزنم یا حسین، دلم مرده است

قسم به عشق که جانم به گریه محتاج است

بدون اشک غمت، باغ دیده پژمرده است

مهر تو پشتوانۀ ‌ایمان نوکر است

نوکر تمام عمر بدهکار این در است

چشمان خیس عالم و آدم گواه ماست

اینکه چقدر نام شما گریه‌آور است

مستحقم، بده در راه خدا آقاجان

آمدم باز به امید شما آقاجان

دست تنگم، به امید کرمت آمده‌ام

رحم کن بر من افتاده ز پا، آقاجان

عیب این است: دگر بال و پری نیست که نیست

سحر و نافله و چشمِ تری نیست که نیست

در من خسته پس از این همه سال آزادی

حال جز توبه شکستن هنری نیست که نیست

فرش خون پهن شده بر بدنت

غارت نیزه شده پیرهنت

پاره پاره پیکری مانده ز تو

دانه دانه شده تسبیح تنت

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای

پنجۀ ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چشم‌هایم را تماشای تو غافلگیر کرد

عضوهای اربأ اربایت پدر را پیر کرد

لحظه لحظه عمر ما با عشق تدوین ‍‌می‌شود

تلخ کامی‌های ما با روضه شیرین ‍‌می‌شود

کفۀ اعمال ما از نورِ سجده خالی است

این سبک وزنی به نور اشک سنگین ‍‌می‌شود

دور از حسین زندگی ما چه فایده؟

اصلا نفس بدون تو مولا چه فایده؟

هرگز شعار نیست دلم داد می‌زند

دنیای بی حسین، خدایا چه فایده؟