یا محول دل من رنگ جلا می‌خواهد مس جان می‌دهد و شمش طلا می‌خواهد خلق از دست شما عیدی خود می‌طلبند باز این بنده‌تان کرببلا می‌خواهد

در لیله الرغائب محتاج نور عینیم

عمری است خانه زاد ارباب عالمینیم

گفتند اگر که حاجت دارید وقتش آمد

گفتیم بی قرار شش گوشۀ حسینیم

باید غزل با یاد رویش پا بگیرد هر مصرعى با عشق او معنا بگیرد

در محفل شعر قشنگ چشم‌هایش هر شاعرى باید بیاید جا بگیرد

این بانوی روضه‌خوان دلش پر شرر است از مرحمت همسر خود با خبر است

 شاید که دم مرگ ببیند او را تا لحظۀ ارتحال دو چشمش به در است

ز جا برخیز ای غمخوار زینب

که رفت از دست چشم تار زینب

نمی‌دانی که در راه اسارت

چه آمد بر سرم، سالار زینب

پس از پژمردن یک باغ لاله

شده کار دل من آه و ناله

بگیر این نیمه جانم را ولیکن

نپرس از حال زهرای سه ساله

بکش دستی به قلب زار زینب

مدد کن بر دل خونبار زینب

به امدادم بیا سالار قلبم 

که افتاده گره در کار زینب

اگر چه نور چشمان ترش رفت

به دریا زد یل آب آورش، رفت

دلش خوش بود تا آن لحظه‌ای که

سوی مقتل، غریب مادرش رفت

هر چند که غرق سوز و آه و دردیم

شب‌ها پی موج روضه‌ها می‌گردیم

ترس از غم طوفان بلا بی معنی است

چون رو به سفینه النجات آوردیم

شد عشق شما دلیل شیدایی من

یک قطرۀ اشک کل دارایی من

ای کاش بیایی و مرا دریابی

تاریکی قبر و اوج تنهایی من

بعد از پدرم رو به حرم آوردند

صد زخم روى بال و پرم آوردند

ای کاش که می شد به پدر می‌گفتم

با رفتن او چه بر سرم آوردند

محبوب حسین، ساقی خستۀ او

محراب دعا ابروی پیوستۀ او

می‌ماند علی میان گهواره، اگر

می‌داد مدد بازوی بشکستۀ او