جلوۀ روی تو در آینه تا پیدا شد

ظلمت از یمن تجلای تو ناپیدا شد

ماه در کوچۀ تنهایی خود حیران بود

ناگهان هم نفس باد صبا پیدا شد

هرچند که خسته از گناه آمده‌ام

با حال بد و روی سیاه آمده‌ام

امشب شب قدر است، یقین می‌‌‌بخشی

با ذکر حسین و اشک و آه آمده‌ام

ای عزیز خدا، امام زمان

صاحب روضه‌ها، امام زمان

بر سر و سینه می‌‌‌زنی ‌ای وای!

فرق او شد دو تا، امام زمان

عاشق اگر به شوق تو پرواز مى‌کند

احساس خویش را به تو ابراز می‌کند

مهر زیارت است کلیدى که عاقبت

درهاى بسته را به دلم باز می‌کند

دنیایی از بی حرمتی دور و برم ریخت

در شهر کوفه عاقبت بال و پرم ریخت

در کوچه‌های سنگی نامرد کوفه

از روی نیزه، جان من، خاکسترم ریخت

این حسین کیست که از هر مِحنش، عالم سوخت

قلب هر چه رُسُل از آدم و تا خاتم، سوخت

این حسین کیست که با یادِ عَطَش گفتن او

یوسف فاطمه در هر شب و روز، از غم سوخت

ارباَ اربا بدنت، قلب مرا از جا کند

زخمِ صد پاره تنت، قلب مرا از جا کند

با شتاب آمدم از تل سوی مقتل، ای وای

خنجری در دهنت، قلب مرا از جا کند