وقتی همه جا شهره به عنوان تو باشیم

باید که فقط ریزه‌خور خوان تو باشیم

دامن نکش از دست گداهای گرفتار

بگذار کمی دست به دامان تو باشیم

آرام جان خسته‌دلان، پیکرت کجاست؟

جانم به لب رسیده پدر جان، سرت کجاست؟

جسمت اسیر فتنۀ یغماگران شده

پیراهن امانتی مادرت کجاست؟

لاله سرخی و از خون خودت، تر شده‌ای

بی سبب نیست که اینگونه معطر شده‌ای

دشت را از شرر داغ دلت سوزاندی

راستی باغی از آلالۀ پرپر شده‌ای

آن شب سپهرِ دیده‌ی او، پُر ستاره بود

داغ نهفته در جگرش، بی‌شماره بود

در قاب خون‌گرفته‌ی چشمان خسته‌اش

عکس سر بریده و یک حلق پاره بود

 پای دختر بچه وقتی غرق تاول می‌شود

 پا به پایش کاروانی هم معطل می‌شود

 دست بسته خواب هم باشد بیافتد از شتر

 پهلوان باشد دچار درد مفصل می‌شود

این کیست که بهشت شده رونمای او؟ قصری هزار آینه شد سرسرای او  

آمیخته به عصمت و توحید و معرفت زرّینه‌خشتِ محکمِ اوّل بنای او

از جان خود اگرچه گذشتم به راحتی

دل کنده‌ام ولی زتنت با چه زحمتی

می‌خواستم به پات سرم را فدا کنم

اما به خواهر تو ندادند مهلتی

وقتی رسید قافله در مجلس یزید

بالا گرفت قائله در مجلس یزید

اشک سر بریده درآمد که پاگذاشت

زینب میان سلسله در مجلس یزید

 با چشم اشک بار علیکنّ بالفرار با قلب داغ دار علیکنّ بالفرار

وقتی کمان حرمله شلاق دست شد پنهان و آشکار علیکنّ بالفرار

دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی

به خدا من که ندارم گله از هیچ کسی

خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم

طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی

بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی

نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی

آن روز که به داغ غمت مبتلا شدیم

دل خون‌تر از شقایق دشت بلا شدیم

ما یادمان که نیست ولی راستی حسین

با درد غربت تو کجا آشنا شدیم

شکسته پشت غم از بار غصه‌های رباب

از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینۀ گهواره داغ غم زده است

شرار زخم دل خون لای‌لای رباب