وقتی به روی نیزه سرت می‌شود بلند آه از نهاد دور و برت می‌شود بلند

زینب مقابل سر تو می‌خورد زمین گرچه دوباره پشت سرت می‌شود بلند

گل کرده در زمین، کرم آسمانیت

آغوش باز می‌رسد از مهربانیت

حالا بیا و سفره مینداز سفره‌دار

حالت خراب می‌شود و ناتوانیت

دارد مرا شبیه خودت پیر می‌کند

جان برده از تمام تنم نیمه‌جانیت

وقتی گدایی را پناهی نیست دیگر

جز کوچۀ چشم تو راهی نیست دیگر

جز تو به حاجت‌ها الهی نیست دیگر

این جذبه‌ها خواهی نخواهی نیست دیگر

تو تشنه می‌روی و زمان سفر شده

یا روزهای تیره‌تر از شب سحر شده

گرم بیان خواهش خشک لبت شدم

دیدم لبت ز خون گلوی تو تر شده

عمو نگاه صمیمانۀ پدر داری

شکسته بالی و اما هنوز پر داری

دوباره مثل گذشته یتیم خواهم شد

اگر هوای غریبانۀ سفرداری

مهتاب روزگار پر از شام ما شدی

طوفان موج گریۀ این دیده‌ها شدی

امشب خدا ظهور تو را مستجاب کرد

وقتی درون سینۀ تنگم دعا شدی

گرفته حال دلم در هوای مادر زهرا

دو دیده‌ام شده باران برای مادر زهرا

هر آنچه دختر پاک و هر آنچه مادر خوب است

فدای مادر زینب، فدای مادر زهرا