هر زخم که خورد، زخمه کاری‌تر شد

موسیقیِ داغ‌ها بهاری‌تر شد

این شورِ حسین دستگاهی است عجیب

کز نغمۀ آن دو چشم، آری! تر شد

بی سر شده‌ای و از جهان سر هستی

یک گام از عاشقان جلوتر هستی

گفتند که مسلمِ عقیلی اما

ولله که مسلم ابنِ حیدر هستی ...

از بام فتاده بام را می‌فهمد

در دام فتاده دام را می‌فهمد

لب تشنگی‌ات وقتِ شهادت یعنی

این مرد، لبِ امام را می‌فهمد

لب تشنه‌تر از جام فتادی سردار؛

در آتشِ این دام فتادی سردار!

افتاده‌تر از تو مرد در عالم نیست

این‌گونه که از بام فتادی سردار!

از هولِ شنیده‌های خود لرزیدیم

دیدی تو هر آنچه را که ما ... نشنیدیم!

ما ابرِ سترونیم و در سوگِ حسین

تنها دو سه روز بی‌صدا باریدیم

او فاتحِ بدر و آیت خیبری است

خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است

بردار! که در رکوع یا در گودال

تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است

مگر نمی‌توانستند

ماه‌های قمری هم

شبیه ماه‌های شمسی یکجا نشین شوند؟

پیغام به‌دست از سفر آمده بود

بی واهمه در دلِ خطر آمده بود

از بام که سرنگون شدی پرسیدند:

سردار چرا بدونِ سر آمده بود؟

این شهر که سنگ می‌زنند از بامش

مجموع شدند در پیِ اعدامش

این قوم دروغ را چه خوش می‌گویند؟

گفتند که کافر است و ... «مسلم» نامش

یک شهر پر از نفاق و نامردی و قهر!

اُفٍ لک یا کوفه! اُفٍ لک دهر

در را نگشود هیچکس بر مهمان

یک مَرد نبود غیرِ «طوعه» در شهر

تا در تن و سنگ و خشت ِ خود جان داری

هر روز هوای عیدِ قربان داری

در کوچه و بام و مسجدت پیچیده:

«ای کوفه تو شهره‌ای به مهمانداری ...!»

بر دامنِ تزویر و ریا چنگ زدند

یکبار دگر به عشق نیرنگ زدند

امروز تمامِ شهر بیعت کردند

فردا به فرستادۀ او سنگ زدند