عشق هر جا رود اثر دارد

ماجراها به زیر سر دارد

هر که باعشق رو به رو شد گفت:

عاشقی غالباً خطر دارد

حرفی نزن از تشنگی، دریا رسیده

از بی پناهی‌ها مگو مأوا رسیده

پیغمبر آمد، خیر نازل شد از آن پس

فیض مدام از عالم بالا رسیده

سبط اکبر! به پیمبر چه شباهت داری

نکند‌ آمده‌ای قصد نبوت داری؟

بی سبب نیست که بر سجده می‌افتی هرشب

به روی شانۀ خود بار ‌امامت داری

هربار که رفته، قدِ خم آورده

از علقمه دستان قلم آورده

سر تا قدم حسین گل کاری شد

بس لالۀ پرپر به حرم آورده

اعضای تنت یکی یکی کاسته شد

از عرش صدای ناله برخاسته شد

هر تیر، گلی در بدنت کاشته است

گل بود به نیزه نیز آراسته شد!

از سیلی شب سیاه شد صورت ماه

شاه دو جهان، هم نفسش شد دل چاه

آن طشت پر از خونِ جگر گشت ولی

لا یوم کیومک اباعبدالله

نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر

با همین عمر کمش سایه شود بر سر شهر

نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است

پسر حضرت ارباب، خودش ارباب است

درسجده‌ها به جای دعا گریه می‌کنم

جای تمام نافله‌ها گریه می‌کنم

گفتی که "کشتۀ عبراتم" حسین جان

زین پس به جای نام شما گریه می‌کنم!