داغی که ماند بر دل هفت آسمان فقط

داغ تو بود و غربت این کودکان فقط

یک مشک پاره پاره و قلبی شکسته است

میراث جاودانه‌ام از این جهان فقط

جرئت پرواز را از بال و پر باید شناخت

وسعت هفت آسمان را بیشتر باید شناخت

در وطن میزان غیرت قابل تشخیص نیست

دشمنان و دوستان را در سفر باید شناخت

بعد از تو روزگار زمین شد سیاه، ماه

غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه، ماه

خورشید شرح حال تو را این‌چنین نوشت

بی‌سرزمین‌تر از همه بی‌سر پناه، ماه

مدح تو را عزیز پیمبر گفت

جبرئیل خواند و حضرت حیدر گفت

هر کس که بود تشنه در این عالم

از ساقی بن ساقی کوثر گفت

می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد

بوی بهار را به بیابان بیاورد

حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت

دریادلی تلاطم طوفان بیاورد

خدا به ماه زمین خورده آسمان بدهد

دلی به وسعت دریای بی‌کران بدهد

امام مشک و علم را به دست ساقی داد

که مرد را به تمام جهان نشان بدهد

آماده باش! مقصد ما در سفر یکی است

سرهایمان جداست، ولی بال و پر یکی است

اینها برای کشتن ما صف کشیده‌اند

از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی است

ای کاش که این سوخته دل بال و پری داشت

تا در شب پرواز به سمتت گذری داشت

یک عمر میان من و استاد طریقت

حرف از پدری بود که چون تو پسری داشت

ساقی قدحی دارم، لبریز بگردان

شور غزلم را طرب‌انگیز بگردان

من در شب دیدار تو بیدار نبودم

چشمان مرا نیز سحرخیز بگردان

زیباست به سمت حرمت بال گشودن

در گوشۀ ایوان لبت شعر سرودن

در ساحل رویایی تو بست نشستن

یک قطره ز دریای تو را درک نمودن

ای مبدأ سال قمری چشم سیاهت

خورشید خجالت زدۀ برق نگاهت

تاریخچۀ زندگیت غرق حماسه‌ست

تاریخ گره خورده به موهای سیاهت

ای در شب گیسوی تو مهتاب گرفتار

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله‌ور توست

در هرم لب توست می ناب گرفتار